കാവ്യലോകത്തേയ്ക്ക്
കുറെ നാളുകൾക്ക് ശേഷം ഞാൻ കവിതയുടെ ലോകത്തിലേക്ക് മടങ്ങി.....
പിതൃത്വമെന്ന ശാപം
1
അച്ഛനെന്നയെന്റെ ബിംബത്തിന്
ആണായ് പിറക്കാത്തതിന്റെ ദേഷ്യമായിരുന്നു….
സ്കൂളിൽ നിന്നും വീട്ടിലെത്താൻ നാലുകാതം നടക്കണം….
വഴിയിലെങ്ങാനച്ഛൻ വീണുകിടപ്പുണ്ടെങ്കിൽ
താങ്ങിയെടുത്തു നടക്കണം, ജീവിതഭാരം വേറെ……
ചുമടുതാങ്ങിയായ് പുസ്തകമെടുത്തു.
ഓരോ തവണ ഭാരമേറുമ്പോഴും ഞാനതിൽ മുറുകെ പിടുത്തമിട്ടു…..
ഇറക്കിവെയ്ക്കണമെന്നെങ്കിലും ഭാരമോരോന്നായ്…..
2
പുര നിറഞ്ഞു മൂന്നെണ്ണം നിൽപ്പുണ്ട്
കാനീനങ്ങളാൽ മുറ്റം നിറയട്ടെ…. അയല്പക്കമോതി…
നാഴിയരിയ്ക്കായി കൈനീട്ടുമ്പോഴും
സമൂഹവിവാഹത്തിനപേക്ഷിക്കുമ്പോഴും
അച്ഛന്റെ ജീവൻ പല്ലിളിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു….
വികലാംഗപെൻഷനൊന്നിനും തികയുന്നില്ല
വിധവകൂടിയായെങ്കിൽ?!
അമ്മ പിറുപിറുത്തു…..
3
ലോകപ്രശംസതൻ മുല്ലപൂമാലകൾക്കിടയിൽ
അച്ഛന്റെ പട്ടച്ചാരായം നാറിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു……
ജീവിച്ചിരിക്കെ മരിച്ചയച്ഛന്റെ പട്ടടയിൽ
തീയാളി കത്തുകയായിരുന്നു…..
വിധവാ പെൻഷൻ, സ്കോളർഷിപ്പുകൾ
ചുറ്റിലും നൃത്തം ചെയ്തീടുന്നൂ…
4
ഇനിയെങ്കിലും പിതാവേ മരിക്ക നീ…
ജീവനോടെ മരിച്ച നിനക്കായ്‌
ഞങ്ങളെത്രനാൾ കണ്ണീർ കുടിക്കണം?
ലോകമേ.. അച്ഛനില്ലാത്ത നീയും
അച്ഛനുള്ള ഞാനും തുല്യരാണ്?!
ഇതാണ്…..ഇതുമാത്രമാണദ്വൈതദർശനം?!
അച്ഛനുള്ളത് അനുഗ്രഹം മാത്രമല്ല
ചിലർക്കത് ശാപവുമാണ്……
മോക്ഷം കിട്ടാത്ത ശാപം………..
അഭിപ്രായങ്ങള്‍
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ